دسامبر 2020

چطور یک حساب معاملات آتی بایننس افتتاح کنیم؟

پیش از افتتاح یک حساب آتی در بایننس شما نیاز به یک حساب عادی در بایننس خواهید داشت. اگر شما چنین حسابی ندارید، هم‌اکنون به بایننس مراجعه کرده و روی گزینه «ثبت‌نام – Register» در سمت راست بالای صفحه کلیک کنید. سپس قدم‌های زیر را دنبال کنید:

• آدرس ایمیل خود را وارد کرده و یک پسورد ایمن ایجاد کنید. اگر ID ارجاعی دارید آن را در باکس ID درج نمایید. برای ۱۰٪ تخفیف در هزینه معاملات لحظه‌ای/مارجین، از این لینک استفاده کنید.

• زمانی که آماده شدید روی گزینه «ساخت حساب – Create account» کلیک کنید.
• اندکی بعد ایمیل تأییدیه‌ای دریافت خواهید کرد. دستورالعمل ارائه‌شده در ایمیل را دنبال کرده تا ثبت حسابتان با موفقیت انجام شود.

سپس به‌حساب کاربری خود ورود (log in) کنید. ماوس خود را به منوی بالای صفحه حرکت داده و سپس بر گزینه آتی (futures) کلیک کنید.

روی دکمه (open now) کلیک کرده تا حساب آتی بایننس خود را افتتاح کنید. تمام شد. شما آماده معامله هستید!

اگر با معاملات قراردادهای آتی آشنایی کافی ندارید پیشنهاد می‌کنیم که مقالات «قرارداد سلف چیست؟» و « قراردادهای آتی دائمی چیست؟» را پیش از شروع به معامله مطالعه فرمایید.

می‌توانید به بخش Binance futures FAQ نیز برای به دست آوردن دید کلی نسبت به خصوصیات این قراردادها مراجعه کنید.

اگر علاقه دارید تا پلتفرم را بدون درخطر انداختن سرمایه‌تان آزمایش کنید، می‌توانید از Binance futures testnet استفاده کنید.

چطور وجوه موردنیاز را به‌حساب آتی بایننس خود واریز کنیم؟

شما می‌توانید وجوه را بین کیف پول صرافی (کیف پولی که در بایننس از آن استفاده می‌کنید) و کیف پول آتی (کیف پولی که از آن در معاملات آتی بایننس استفاده می‌کنید) جابجا نمایید.

اگر شما هیچ‌وجهی در بایننس ندارید، پیشنهاد می‌کنیم مقاله چطور در بایننس سپرده‌گذاری کنید؟ را مطالعه نمایید.

برای انتقال وجوه به کیف پول آتی، روی دکمه انتقال (transfer) در پایین سمت راست صفحه معاملات آتی بایننس کلیک کنید.

مقداری که موردنظرتان است را وارد کرده و سپس روی دکمه تأیید انتقال (confirm transfer) کلیک کنید. شما به‌زودی افزوده شدن موجودی به کیف پول آتی‌تان را مشاهده خواهید کرد.

این تنها راه انتقال وجه به کیف پول آتی نیست. شما می‌توانید از وجوه کیف پول صرافی به‌عنوان وثیقه استفاده کرده و برای انجام معاملات خود از صفحه Futures Wallet Balances page USDT قرض کنید.

در این روش شما نیازی به انتقال مستقیم وجوه به کیف پول آتی ندارید. البته باید تمامی USDT هایی که قرض گرفته‌اید را پس بدهید.

راهنمای رابط کاربری مبادلات آتی بایننس

1. در سمت چپ، ماوس را روی information نگه‌داشته و به اطلاعات جزئی و گوناگونی از بازار، در کنار نمایش‌های بصری و بخش سؤالات متداول معاملات آتی (futures FAQ) دسترسی داشته باشید. شما می‌توانید تاریخچه نرخ تأمین وجه، نرخ بهره، نسبت خرید / فروش، موجودی کنونی صندوق بیمه و دیگر اطلاعات بازار دسترسی پیدا کنید. روی گزینه spot کلیک کنید تا به صرافی معاملات لحظه‌ای بایننس هدایت شوید.

در سمت راست صفحه شما می‌توانید به‌حساب کاربری بایننس و داشبورد خود دسترسی پیدا کنید. شما می‌توانید به‌آسانی میزان موجودی حساب خود را در تمامی اکوسیستم بایننس با کلیک روی گزینه wallet and orders بررسی کنید. شما همچنین می‌توانید رقابت‌های معاملات آتی بایننس را با کلیک روی Tournaments چک کنید.

2. اینجا جایی است که شما می‌توانید:

• قرارداد موردنظر را با نگه‌داشتن ماوس روی نام قرارداد فعلی انتخاب کنید (BTCUSDT به‌صورت پیش‌فرض است)
• قیمت مارک را چک کنید (مهم است که نگاهی به آن داشته باشید زیرا تصفیه بر اساس قیمت مارک انجام می‌شود.)
• نرخ تأمین وجه مورد انتظار و شمارش معکوس تا دور بعدی تأمین وجه را بررسی کنید.
• نمودار فعلی را ببینید. شما می‌توانید بین حالت اریجینال و نمودار تریدینگ‌ویو سوئیچ کنید. شما یک نمایش زنده از وضعیت عمق دفتر سفارشات را با انتخاب گزینه عمق (depth) مشاهده خواهید کرد.
• اطلاعات دفتر سفارشات را در کنار نمایش بصری از عمق سفارشات، به‌صورت زنده مشاهده کنید. می‌توانید دقت این دفتر از منوی بالای صفحه سمت راست تغییر دهید (میزان پیش‌فرض روی عدد 0.01 تنظیم‌شده است.)
• فید (feed) زنده از معاملات اجرایی اخیر در پلتفرم را مشاهده کنید.

هرگاه شما یک علامت پیکان (arrow) در پایین سمت راست یک بخش مشاهده کردید، بدین معنی است که شما می‌توانید آن عنصر را حرکت داده و اندازه آن را تغییر دهید. بدین ترتیب شما می‌توانید به‌آسانی رابط کاربری را برای خود شخصی‌سازی کنید!

3. در اینجا می‌توانید فعالیت معاملاتی خودتان را زیر نظر بگیرید. شما می‌توانید بین زبانه‌های مختلف سوئیچ کرده و وضعیت فعلی معاملات، دستورات فعال فعلی و دستورهای اجراشده را مشاهده نمایید. شما می‌توانید تاریخچه‌ای کامل از فعالیت معاملاتی و تبادلات انجام‌شده در یک بازه زمانی مشخص را دریافت کنید.

در اینجا شما همچنین می‌توانید موقعیت خود در صف کاهش بدهی خودکار (auto de-leveraging queue) را ببینید. (توجه به این بخش زمانی که نوسان بازار بالاست از اهمیت زیادی برخوردار است.)

4. در اینجا شما می‌توانید دارایی‌های در دسترس و سپرده‌گذاری‌ها را کنترل کرده و یا رمزارزهای بیشتری خریداری نمایید. همچنین شما می‌توانید اطلاعات مرتبط با قرارداد فعلی یا موقعیت‌های معاملاتی خود را بررسی نمایید. از بررسی نسبت مارجین جهت جلوگیری از نقد شدن چشم‌پوشی نکنید.

با کلیک بر گزینه انتقال (transfer) شما می‌توانید وجوه خود را بین کیف پول آتی و بخش‌های دیگر اکوسیستم بایننس انتقال دهید.

5. در اینجا شماره سفارش خود را وارد می‌کنید. در ادامه این مقاله شما می‌توانید توضیحات کامل در خصوص دیگر انواع دستورهای معاملاتی را مشاهده نمایید. همچنین در این بخش شما می‌توانید بین کراس مارجین (cross margin) و (isolated margin) سوئیچ کنید. لوریج خود را با کلیک روی مقدار موردنظر تنظیم کنید (این مقدار به‌صورت پیش‌فرض برابر با ۲۰ می‌باشد)

چگونه میزان لوریج را تنظیم کنیم؟

مبادلات آتی بایننس به شما اجازه تنظیم دستی میزان لوریج برای هر قرارداد را می‌دهد. برای انتخاب قرارداد به بالا سمت چپ صفحه رفته و ماوس را روی گزینه (current contract) نگه‌دارید (در اینجا BTCUSDT انتخاب پیش‌فرض است.)

برای تنظیم میزان لوریج، به بخش «ورود سفارش معاملات» رفته و روی لوریج فعلی (current leverage) کلک کنید (که این مقدار به‌صورت پیش‌فرض برابر 20x است.). مقدار لوریج موردنظر را با حرکت دادن کشوی لغزنده (slider) تنظیم کرده یا مقدار موردنظرتان را تایپ کنید. سپس روی دکمه تأیید (confirmation) کلیک کنید.

باید بدانید که هرچه اندازه موقعیت معاملاتی شما بزرگ‌تر باشد، مقدار لوریج کمتری در دسترس شما قرار می‌گیرد. به‌طور مشابه، هرچه اندازه موقعیت معاملاتی شما کوچک‌تر باشد امکان استفاده از لوریج بیشتری وجود دارد.

راهنمای معامله با مارجین در بایننس

لطفاً به خاطر بسپارید که مقادیر بالای لوریج ریسک تصفیه شدن سرمایه (liquidation risk) بالاتری به همراه دارند. معامله‌گران تازه‌کار باید با دقت بالایی میزان لوریج خود را انتخاب کنند.

تفاوت بین قیمت مارک و آخرین قیمت چیست؟

برای اجتناب از حرکات جهشی (spikes) و تصفیه بی‌مورد موقعیت‌های معاملاتی در طی نوسان‌های بالای بازار، مبادلات آتی بایننس از آخرین قیمت (last price) و قیمت مارک (mark price) استفاده می‌کند.

درک مفهوم آخرین قیمت ساده است. این مورد به آخرین قیمتی اشاره دارد که قراردادی در آن معامله‌شده است. به‌بیان‌دیگر آخرین معامله انجام‌شده در بازار تعیین‌کننده میزان last price می‌باشد. از این مورد برای محاسبه میزان سود و زیان تحقق‌نیافته (unrealized profit and loss – PnL) استفاده می‌شود.

قیمت مارک جهت پیشگیری از دست‌کاری قیمت‌ها طراحی‌شده است. این قیمت از ترکیب اطلاعات تأمین وجه و سبدی از اطلاعات قیمتی (که از چندین صرافی لحظه‌ای اطلاعات دریافت می‌کنند) تشکیل‌شده است. سطح قیمت تصفیه و میزان سود و زیان تحقق‌نیافته نیز بر اساس قیمت مارک محاسبه می‌شوند.

لطفاً به خاطر داشته باشید که ممکن است قیمت مارک با آخرین قیمت تفاوت داشته باشد.

وقتی شما از دستوری استفاده می‌کنید که از قیمت توقف به‌عنوان تریگر (ماشه ورود) بهره می‌برد، می‌توانید سطح قیمتی که شما می‌خواهید این محرک ورود در آن قرار داشته باشد را انتخاب نمایید – آخرین قیمت یا قیمت مارک.

انجام معاملات در صرافی بایننس چگونه است؟

برای انجام این کار، قیمتی که به‌عنوان تریگر مدنظرتان است را از منوی پایین صفحه (پایین بخش order entry field) انتخاب نمایید.

چه دستورهای معاملاتی‌ای در دسترس ما قرار دارند و چه زمانی باید از آن‌ها استفاده کرد؟

دستورهای معاملاتی زیادی در بازار مبادلات آتی بایننس وجود دارند که شما می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید:

Limit order:

Limit order دستوری است که شما آن را با حد قیمت مشخصی در دفتر سفارشات بازار ثبت می‌کنید. وقتی شما یک دستور Limit order را در بازار قرار دهید، سفارش شما تنها زمانی اجرایی خواه شد که قیمت بازار به حد قیمتی مشخص‌شده (یا سطوح بالاتر – پایین‌تر از آن) برسد.

بنابراین شما می‌توانید از دستور Limit order برای خرید در یک قیمت پایین‌تر و یا فروش در قیمتی بالاتر از قیمت کنونی بازار استفاده کنید.

Market order:

Market order دستوری برای خرید یا فروش در بهترین قیمت در دسترس است. این دستور در نقطه مقابل limit order قرار می‌گیرد زیرا Limit order باید از پیش در دفتر سفارشات ثبت شود.

وقتی یک دستور Market order را در بازار قرار می‌دهید، باید مقداری هزینه پرداخت کنید زیرا در اینجا نقش taker را ایفا کرده‌اید.

Stop limit order:

آسان‌ترین راه برای درک دستور Stop limit order تقسیم آن به دو قسمت stop price و limit price است. stop price سطح قیمتی است که باعث فعال شدن دستور limit order می‌شود، و limit price قیمتی است که دستور limit order در آن فعال می‌شود.

این بدین معنی است که پس از رسیدن قیمت به stop price، دستور limit order شما به‌صورت خودکار در دفتر سفارشات ثبت خواهد شد.

باوجوداینکه stop price و limit price می‌توانند یکسان باشند اما لزوماً موردنیاز نیستند. درواقع بهتر است شما قیمت stop price را مقداری بالاتر (در معاملات فروش) یا مقداری پایین‌تر از قیمت limit price (در معاملات خرید) قرار بدهید. این مورد شانس اجرایی شدن دستور شما پس از رسیدن قیمت به سطح stop price را افزایش می‌دهد.

Stop market order:

مانند دستور stop limit، دستور Stop market order نیز از سطح قیمتی stop price به‌عنوان یک محرک فعال‌سازی استفاده می‌کند. هرچند پس از رسیدن قیمت به سطح stop price، یک market order اجرایی می‌شود.

Take profit limit order:

اگر مفهوم stop limit order را درک کرده‌اید می‌توانید به‌سادگی متوجه مفهوم دستور take profit limit order شوید. مانند دستورهای stop ordet، این دستور نیز شامل یک قیمت محرک (trigger price)، قیمتی که دستور را اجرایی می‌کند و یک قیمت limit price؛ به‌علاوه‌ی یک سطح قیمتی است که دستور take profit در آن به دفتر سفارشات اضافه می‌شود.

تفاوت اصلی بین دستور stop limit و take profit limit order این است که از مورد دوم تنها می‌توان برای تقلیل موقعیت‌های معاملاتی باز استفاده کرد.

دستور take profit limit order می‌تواند برای مدیریت ریسک و تضمین سود در سطوح قیمتی مشخصی کاربردی باشد. همچنین می‌توان از این دستور در کنار دیگر دستورات استفاده کرد (مانند دستورهای stop limit) تا به شما کنترل بیشتری بر موقعیت‌های معاملاتی‌تان اعطا کنند.

به یاد داشته باشید که این دستور از نوع دستورات OCO (One Cancels the Other – یکی دیگری را لغو می‌کند) نیستند. برای مثال اگر دستور stop limit order شما در حینی که یک دستور فعال take profit limit order در بازار دارید فعال شود، دستور دوم تا زمانی که شما آن را لغو کنید فعال باقی می‌ماند (و به‌صورت خودکار لغو نمی‌شود). شما می‌توانید یک take profit limit order را پایین‌تر از stop limit options در بخش ورود اطلاعات دستور معاملاتی تنظیم نمایید.

Take profit market order:

این دستور نیز مانند دستور قبلی از یک قیمت stop price به‌عنوان محرک فعال‌سازی استفاده می‌کند. هرچند پس از رسیدن قیمت به stop price، یک دستور از نوع market order اجرایی می‌شود.

شما می‌توانید دستور take profit market order را از پایین stop market option در بخش ورود اطلاعات دستور (order entry field) تنظیم کنید.

Trailing stop order:

دستور trailing stop order به شما در حفاظت از سود کسب‌شده، در عین محدود کردن مقدار ضرر احتمالی پوزیشن‌های باز کمک می‌کند. در یک موقعیت معاملاتی خرید، این دستور با حرکت صعودی قیمت به سمت بالا حرکت می‌کند.

هرچند اگر قیمت در همین حین به پایین حرکت کند، دستور trailing stop order در جای خود ثابت مانده و پایین‌تر نمی‌رود. اگر قیمت درصدی مشخص (که بانام callback rate شناخته می‌شود) در مسیر دیگری حرکت کند، یک دستور فروش (sell order) صادر می‌شود.

همین موضوع در مورد یک موقعیت معاملاتی فروش نیز صدق می‌کند، البته به شکل عکس. در این حالت دستور trailing stop order با حرکت نزولی قیمت به سمت پایین حرکت می‌کند و زمانی که قیمت به سمت بالا حرکت می‌کند، از حرکت بازمی‌ایستد. اگر قیمت درصد مشخصی در جهت دیگر حرکت کند، دستور خرید (buy order) صادر می‌شود.

چگونه حساب کاربری بایننس خود را ایمن کنیم؟

قیمت فعال‌سازی (activation price) قیمتی است که دستور trailing stop order را فعال می‌کند. اگر شما قیمت فعال‌سازی را مشخص نکنید، این مورد به شکل خودکار و با توجه به آخرین قیمت و قیمت مارک تعیین می‌شود. شما می‌توانید این مورد را در پایین بخش order entry field تنظیم کنید.

Callback rate تعیین‌کننده مقدار درصدی است که دستور trailing stop order قیمت را دنبال می‌کند. پس اگر callback rate را ۱ درصد تنظیم کنید دستور trailing stop order قیمت را با فاصله ۱ درصدی دنبال می‌کند. اگر قیمت بیش از یک درصد در خلاف جهت معامله شما حرکت کند، یک دستور خرید یا فروش (بسته به دستور اولیه) صادر می‌شود.

چطور از ماشین‌حساب آتی بایننس استفاده کنیم؟

آموزش ویدیویی را می‌توانید در این لینک ببینید.

شما می‌توانید این ماشین‌حساب را در بالای بخش order entry field پیدا کنید. این ماشین‌حساب به شما اجازه محاسبه مقادیر پیش از ورود به موقعیت‌های خرید یا فروش را می‌دهد. شما می‌توانید میزان لوریج را نیز با استفاده از نوار لغزنده تعبیه‌شده تغییر داده تا بتوانید محاسبات خود را بر پایه میزان لوریج موردنظر انجام دهید.

این ماشین‌حساب دارای سه زبانه است:

• PnL:‌ از این زبانه برای محاسبه مارجین اولیه (initial margin)، سود و زیان PnL، بازگشت سرمایه (Retain on Equity – ROE) بر اساس قیمت‌های ورود و خروج مدنظر و حجم معامله، استفاده کنید.
• قیمت هدف (Target price): از این زبانه برای محاسبه نقطه خروج مناسب خود (که در آن به درصد سود مدنظر می‌رسید) استفاده نمایید.
• قیمت تصفیه (Liquidation price): از این زبانه برای محاسبه قیمت تصفیه تخمینی استفاده کنید. البته این محاسبات بر اساس موجودی کیف پول، نقطه ورود و حجم معامله انجام می‌شوند.

چگونه از حالت پوشش ریسک استفاده کنیم؟

در حالت پوشش ریسک (Hedge mode) شما می‌توانید هم‌زمان در موقعیت خرید و موقعیت فروش یک دارایی حاضر باشید. چرا شما باید چنین کاری را انجام دهید؟ خب، فرض می‌کنیم که شما انتظار دارید که روند صعودی بیت‌کوین مدت‌زمان بیشتری ادامه داشته باشد، پس یک موقعیت معاملاتی خرید (long position) باز دارید.

در همین حین، شما علاقه دارید تا وارد موقعیت‌های معاملاتی فروش (short positions) در تایم فریم کوتاه‌مدت بشوید. حالت پوشش ریسک اجازه انجام این کار را به شما می‌دهد. در این حالت موقعیت‌های معاملاتی فروش شما تأثیری بر موقعیت خرید شما نخواهند گذاشت.

حالت پیش‌فرض پوزیشن‌های معاملاتی، حالت یک‌طرفه (One-Way mode) است. این بدان معنی است که شما نمی‌توانید برای یک قرارداد به‌طور هم‌زمان وارد موقعیت‌های خریدوفروش بشوید.

اگر این کار را انجام دهید هر یک از این پوزیشن‌ها دیگری را لغو می‌کنند. پس اگر می‌خواهید از حالت پوشش ریسک استفاده کنید، باید خودتان آن را به‌صورت دستی فعال نمایید. در ادامه مراحل این کار را مشاهده می‌کنید.

• ماوس را روی آیکون حساب کاربری خود نگاه داشته و گزینه preferences را انتخاب کنید.
• حالت پوشش ریسک (hedge mode) را انتخاب نمایید.

لطفاً به خاطر داشته باشید که اگر معاملات باز در بازار داشته باشید، نمی‌توانید تنظیمات مربوطه را انجام بدهید.

نرخ تأمین وجه چیست و چگونه باید آن را چک کرد؟

نرخ تأمین وجه از این‌که قیمت قراردادهای آتی دائمی نزدیک به قیمت لحظه‌ای (spot) دارایی پایه می‌مانند اطمینان اصل می‌کنند. در اصل معامله‌گران بر اساس موقعیت‌های باز خود به یکدیگر پول می‌دهند.

موردی که تعیین می‌کند کدام‌یک از طرفین پول را دریافت نمایند میزان تفاوت بین قیمت قراردادهای آتی دائمی و قیمت لحظه‌ای است.

وقتی نرخ تأمین وجه مثبت است، موقعیت‌های معاملاتی خرید (longs) به آن‌هایی که در موقعیت فروش (shorts) هستند؛ پول پرداخت می‌کنند. زمانی که نرخ تأمین وجه منفی است، عکس حالت فوق رخ می‌دهد.

اگر علاقه‌مندید تا بیشتر در خصوص این پروسه بدانید، مقاله دیجی کوینر قراردادهای آتی دائمی چیست؟ را مطالعه فرمایید.

این موضوع چه معنایی برای شما دارد؟ خب، بسته به اینکه شما یک موقعیت معاملاتی باز شما و نرخ تأمین وجه، شما یا مقادیری پول پرداخت کرده و یا مبالغی را دریافت می‌کنید.

در مبادلات آتی بایننس، پرداخت وجوه تأمینی هر ۸ ساعت انجام می‌شود. شما می‌توانید زمان و نرخ برآوردی تأمین وجه در دوره بعد را از بالای صفحه، در کنار mark price چک کنید.

اگر علاقه دارید تا اطلاعات نرخ‌های تأمین وجه پیشین را مشاهده کنید، ماوس خود را روی بخش information نگاه داشته و گزینه Funding rate history را انتخاب نمایید.

دستورهای معاملاتی post-only، time in force و reduce-only چیست؟

وقتی شما از دستورات limit استفاده می‌کنید درواقع یکسری دستورات اضافی را به سفارشات معاملاتی خود اضافه می‌کنید. در مبادلات آتی بایننس، این دستورات می‌توانند از نوع post-only یا Time in Force) TIF) باشند. این دستورات شاخصه‌هایی اضافه در دستورات limit شما لحاظ می‌کنند. شما می‌توانید به آن‌ها از پایین بخش order entry field دسترسی داشته باشید.

Post-only به این معناست که دستور شما از ابتدا به دفتر سفارشات اضافه‌شده و هرگز در برابر یک دستور از پیش حاضر در دفتر سفارشات اجرایی نمی‌شوند. استفاده از این مورد زمانی که تنها علاقه به پرداخت هزینه maker دارید کاربردی است.

دستورات TIF به شما اجازه می‌دهند تا مدت‌زمانی که می‌خواهید دستور پیش از اجرا یا انقضا، فعال باقی بماند را تعیین کنید. شما می‌توانید یکی از گزینه‌های زیر را از دستورات TIF انتخاب فرمایید:

• (GTC (Good Till Closed: این دستور تا زمانی که اجرایی شده یا لغو شود، فعال باقی می‌ماند.
• (IOC (Immediate Or Cancel: این دستور فوراً اجرایی خواهد شد (یا به‌صورت جزئی و یا کلی). اگر این دستور تنها به شکل جزئی اجرایی گردد، بخشی که اجرایی نشده لغو می‌شود.
• (FOK (Fill Or Kill: این دستور باید فوراً اجرا شود وگرنه کلاً اجرایی نمی‌شود.

وقتی در حالت معامله یک‌طرفه (One-way mode) قرار دارید، استفاده از دستور reduce-only به شما اطمینان می‌دهد که دستورات جدید شما تنها باعث کاهش در پوزیشن‌ها شده و هرگز تعداد پوزیشن‌های باز را افزایش نخواهد داد.

چه زمانی موقعیت‌های معاملاتی شما در معرض خطر تصفیه قرار می‌گیرند؟

تصفیه (liquidation) زمانی انجام می‌شود که موجودی مارجین به حدی کمتر از مارجین نگهداری (maintenance margin) موردنیاز می‌رسد. موجودی مارجین برابر با موجودی حساب آتی بایننس شما به‌علاوه‌ی سود – زیان محقق نشده (unrealized PnL) است.

پس سود و زیان شما بر مقدار موجودی مارجین شما اثرگذار بوده و می‌تواند آن را کاهش داده یا افزایش دهد. اگر از حالت کراس مارجین (cross margin mode) استفاده می‌کنید، این موجودی با تمامی موقعیت‌های معاملاتی‌تان به اشتراک گذاشته خواهد شد.

اگر از حالت Isolated margin استفاده می‌کنید، میزان موجودی به‌طور اختصاصی به پوزیشن‌های معاملاتی اختصاص داده خواهد شد.

مارجین نگهداری حداقل مقداری است که شما نیاز دارید تا یک موقعیت معاملاتی را باز نگهدارید. این مورد با توجه به‌اندازه موقعیت معاملاتی شما تغییر خواهد یافت. موقعیت‌های معاملاتی بزرگ‌تر نیازمند مارجین نگهداری بیشتری هستند.

می‌توانید نرخ مارجین (Margin ratio) را در پایین صفحه در سمت راست بررسی کنید. اگر نرخ مارجین شما به ۱۰۰٪ برسد، پوزیشن‌های شما به‌صورت خودکار تصفیه خواهد شد.

وقتی عمل تصفیه انجام می‌شود، تمامی موقعیت‌های باز شما لغو می‌گردند. به‌طور ایده آل شما باید تمامی موقعیت‌های معاملاتی خود را دنبال کرده و با بررسی آن‌ها از وقوع این اتفاق پیشگیری کنید.

تصفیه باعث ایجاد هزینه‌های جانبی برای شما نیز می‌شود. اگر موقعیت معاملاتی شما نزدیک به تصفیه شدن است، بهتر است خودتان پیش از تصفیه خودکار از این موقعیت معاملاتی خروج کنید.

کاهش بدهی خودکار چیست و چگونه می‌تواند بر شما تأثیر بگذارد؟

وقتی موجودی حساب یک معامله‌گر از صفر پایین‌تر می‌رود، از صندوق بیمه (Insurance fund) برای پوشش ضررها استفاده می‌شود. بااین‌حال، در برخی حالات که بازار نوسان‌های شدیدی را تجربه می‌کند؛ ممکن است صندوق بیمه نیز نتواند ضررها را جبران نماید.

این بدین معنی است که در چنین شرایطی، موقعیت‌های معاملاتی باز شما نیز ممکن است در معرض ریسک کاهش قرار بگیرند.

کاهش از این موقعیت‌های معاملاتی نیز توسط یک صف تعیین می‌شود، صفی که در آن معامله‌گران با بیشترین سود کسب‌شده و یا آن‌هایی که از لوریج‌های بالا استفاده می‌کردند در ابتدای آن قرار می‌گیرند. می‌توانید وضعیت موقعیت معاملاتی کنونی خود را با استفاده از گزینه ADL در زبانه positions بررسی نمایید.

سخن پایانی

قراردادهای آتی مشتقاتی هستند که معامله‌گران را موظف به خرید / فروش دارایی پایه در آینده می‌کنند. اما برخلاف قراردادهای آتی سنتی، قراردادهای آتی دائمی (perpetual futures contracts) هیچ تاریخ اجرای قراردادی ندارند.

بااین‌حال، مشتقات مالی برای بسیاری از معامله‌گران تازه‌کار پیچیده و گیج‌کننده است. بنابراین حیاتی است که از نحوه کار این قراردادها پیش از قرارگیری در معرض ریسک مالی اطلاعات کسب کنید. همان‌طور که اشاره شد شما می‌توانید از بخش Binance futures testnet برای آزمایش پلتفرم بایننس بدون تحمل ریسک واقعی استفاده نمایید.

اگر علاقه مند به یادگیری بیشتر در این حوزه هستید می‌توانید از نقشه راهنمای دیجی کوینر به نام «درخت یادگیری» دیدن نمایید که از نقطه ابتدایی تا انتهای مسیر را ریل گذاری کرده است.

شما با مطالعه درخت یادگیری تا حد مطلوبی دانش خود را افزایش داده‌اید اما برای حرفه ای شدن و انجام معاملات در این بازار نیاز به یک راهنمای مجرب و با تجربه دارید. مجموعه دیجی کوینر بر آن است که با برگزاری کلاس‌های آموزشی تجریبات چند ساله خود را در اختیار هم وطنان عزیز قرار دهد تا در این بحران اقتصادی بتوانند در آمد دلاری کسب نمایند. (تاریخ برگزاری کلاس‌ها متعاقبا از طریق وب‌سایت اعلام خواهد شد.)

قرارداد آتی چیست؟

قرارداد آتی یک توافق برای خرید یا فروش یک دارایی، ارز یا ابزاری دیگر با قیمتی از پیش تعیین‌شده و در یک تاریخ مشخص در آینده می‌باشد.

برخلاف بازارهای لحظه‌ای سنتی، در بازار آتی معاملات در لحظه انجام نمی‌شوند. بلکه دو طرف معامله یک قرارداد را تنظیم می‌کنند که طبق اجرای آن به تاریخی در آینده موکول می‌شود.

همچنین بازار آتی به‌صورت مستقیم به کاربران اجازه خرید یا فروش کالاها یا دارایی‌های دیجیتالی را نمی‌دهند. بلکه کاربران تنها شکل قراردادی از آن دارایی‌ها را معامله می‌کنند و مبادله اصلی آن دارایی‌ها (یا پول) در آینده و به هنگام اجرایی شدن قرارداد انجام می‌شود.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بازار مبادلات قراردادهای آتی می‌توانید از مطلب آموزشی «بازار مبادلات قراردادهای آتی چیست؟» دیدن نمایید.

به‌عنوان یک مثال ساده، قرارداد آتی برای یک کالاهای فیزیکی مانند گندم یا طلا را در نظر بگیرید. در برخی از بازارهای آتی سننی، این قراردادها مشمول تحویل کالا می‌شوند، یعنی باید کالای ذکرشده در قرارداد به‌صورت فیزیکی تحویل مشتری داده شود.

در نتیجه طلا یا گندم باید جهت انتقال فیزیکی در جایی انبار شوند که خود هزینه‌های جانبی به وجود می‌آورد (هزینه‌هایی که تحت عنوان هزینه‌های حمل – carrying costs – شناسایی می‌شوند).

با این حال بسیاری از بازارهای آتی امروزه بر مبنای پول نقد کار می‌کنند، بدین معنی که تنها معادل پولی ارزش کالاهای مذکور در قرارداد در تاریخ اجرا باید بین دو طرف مبادله شود و خبری از تحویل فیزیکی کالاها نخواهد بود.

به‌علاوه، قیمت طلا یا گندم در بازار آتی ممکن است براساس اینکه چقدر تا زمان اجرایی شدن قرار باقی‌مانده، متفاوت باشد. هرچه این بازه زمانی بیشتر باشد، هزینه‌های حمل نیز بیشتر شده، عدم قطعیت قیمت در آینده بالاتر رفته و احتمال اختلاف بیشتر قیمت بین بازار لحظه‌ای و آتی افزایش پیدا می‌کند.

چرا کاربران قراردادهای آتی را معامله می‌کنند؟

• پوشش و مدیریت ریسک: دلیل اصلی ابداع بازارها و قراردادهای آتی همین مسئله بود.
• زیان اندک: معامله‌گران می‌توانند در خصوص عملکرد یک دارایی حتی با وجود عدم مالکیت آن، معامله انجام دهند.
• عامل اهرمی (leverage): معامله‌گران می‌توانند وارد موقعیت‌های معاملاتی‌ای شوند که از موجودی حسابشان بزرگ‌تر است.

قراردادهای آتی دائمی چیست؟

یک قرارداد آتی دائمی نوعی خاص از قرارداد آتی است اما برخلاف فرم سنتی این قراردادها، فاقد هرگونه تاریخ انقضا (expiry date) می‌باشد.

پس هرکسی می‌تواند موقعیت معاملاتی‌اش را تا زمانی که دوست دارد نگهداری کند. به‌غیر از آن، معامله قراردادهای دائمی براساس قیمت شاخص پایه دارایی (underlying price index) انجام می‌شود.

این شاخص قیمتی از میانگین قیمت دارایی با استناد به بازارهای لحظه‌ای اصلی و حجم معاملاتی آن‌ها تعیین می‌شوند.

به همین سبب برخلاف قرارداد آتی معمول، قراردادهای دائمی به‌طور معمول با قیمتی برابر یا بسیار نزدیک به بازارهای لحظه‌ای مبادله می‌شوند.

هر چند در دوران سخت بازار، ممکن است قیمت‌ها از میزان موجود در بازارهای لحظه‌ای منحرف شوند. با این حال بیشترین تفاوت بین قراردادهای آتی سنتی و قراردادهای آتی دائمی «تاریخ اجرایی شدن» این قراردادها است.

مارجین اولیه چیست؟

مارجین اولیه (initial margin) حداقل مبلغ پولی است که شما برای باز کردن یک موقعیت معاملاتی با عامل اهرمی باید بپردازید. برای مثال شما می‌توانید 1000 BND با مارجین اولیه 100 BNB خریداری کنید (که در اینجا عامل اهرمی 10x است). پس مارجین اولیه شما برابر با 10٪ از کل معامله خواهد بود. مارجین اولیه چیزی است که از موقعیت معاملاتی اهرمی شما حفاظت کرده و نقش وثیقه دارد.

مارجین نگهداری چیست؟

مارجین نگهداری (maintenance margin) حداقل مبلغ وثیقه‌ای است که شما باید در حساب خود برای باز نگه‌داشتن موقعیت معاملاتی‌تان داشته باشید.

اگر موجودی مارجین شما به پایین‌تر از این حد برسد شما یا مارجین کال (margin call) می‌شوید – و از شما خواسته می‌شود که مقداری پول به‌حساب خود واریز کنید – و یا حسابتان بسته می‌شود. بیشتر صرافی‌های رمز ارز مورد دوم را انجام می‌دهند. (موقعیت معاملاتی شما را بسته می‌بندند.)

به‌بیان دیگر، مارجین اولیه ارزشی است که شما برای ورود به یک موقعیت معاملاتی پرداخت می‌کنید و مارجین نگهداری اشاره به حداقل موجودی حسابی دارد که برای باز نگه‌داشتن موقعیت معاملاتی شما نزد کارگزاری مورد نیاز است. مارجین نگهداری مقدار متغیر دارد که براساس قیمت بازار و موجودی حساب شما تغییر پیدا می‌کند.

تسویه چیست؟

اگر ارزش وثیقه شما از میزان مارجین نگهداری کمتر شود، ممکن است حساب آتی شما تسویه شود. در بایننس، تسویه‌حساب به روش‌های مختلفی با استناد بر ریسک و ضریب اهرمی هر کاربر (که براساس میزان وثیقه پرداختی و زیان خالص آن‌هاست) صورت می‌گیرد. هر چه موقعیت معاملاتی بزرگ‌تر باشد نیاز به مارجین بیشتری دارد.

این مکانیسم در بازارها و صرافی‌های مختلف متفاوت است، اما بایننس هزینهٔ اسمی 0.5٪ برای تصفیه درجه اول (زیان خالص کمتر از 500000 تتر) لحاظ می‌کند. اگر هرگونه وجه اضافی پس از تسویه به‌حساب واریز شود، باقی‌مانده به کاربر بازگردانده خواهد شد. اگر کمتر از این حد باشد، کاربر ورشکسته اعلام می‌شود.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد انجام معاملات در صرافی بایننس می‌توانید از مطلب آموزشی «انجام معاملات در صرافی بایننس چگونه است؟» دیدن نمایید.

به یاد داشته باشید که وقتی موقعیت شما تسویه می‌شود شما باید هزینه‌های اضافی بپردازید. برای جلوگیری از چنین چیزی شما یا باید پیش از رسیدن موقعیت معاملاتی‌تان به قیمت تسویه آن را ببندید و یا وجوه بیشتری را به موجودی وثیقه خود واریز نمایید – اتفاقی که باعث دور شدن قیمت تسویه از قیمت کنونی بازار خواهد شد.

 نرخ تأمین وجه چیست؟

تأمین وجه شامل یک سری از پرداخت‌های عادی بین خریداران و فروشندگان، طبق نرخ تأمین وجه (funding rate) کنونی است. وقتی این نرخ بالای صفر (مثبت) باشد، معامله‌گران تا زمانی که در موقعیت معاملاتی خرید (long) هستند باید به آن‌هایی که در موقعیت معاملاتی فروش (short) هستند، مبالغی را بپردازند.

به‌طور عکس، نرخ تأمین وجه منفی به این معنی است که آن‌هایی که در موقعیت فروش هستند باید مبالغی به آن‌هایی که در موقعیت خرید هستند پرداخت کنند.

نرخ تأمین وجه از دو عنصر تشکیل‌شده است: نرخ بهره (interest rate) و هزینهٔ پرداخت‌شده (premium). در بازار آتی بایننس، نرخ بهره در 0.03٪ ثابت نگه داشته شده و میزان هزینهٔ پرداختی بسته به تفاوت قیمت بین بازارهای آتی و لحظه‌ای متفاوت است. بایننس هیچ‌گونه هزینه‌ای را بابت انتقال نرخ تأمین وجه بین کاربران دریافت نمی‌کند.

پس وقتی که یک قرارداد آتی دائمی با هزینهٔ پرداختی (بالاتر از بازارهای لحظه‌ای) مبادله می‌شود، آن‌هایی که در موقعیت معاملاتی خرید هستند به دلیل نرخ تأمین وجه مثبت، باید مبالغی را به آن‌هایی که در موقعیت معاملاتی فروش هستند پرداخت کنند.

انتظار می‌رود چنین شرایطی قیمت‌ها را پایین بیاورند زیرا آن‌هایی که در موقعیت خرید هستند از معاملهٔ خود خارج شده و افراد بیشتری وارد موقعیت فروش می‌شوند.

قیمت نشانه (مارک) چیست؟

قیمت مارک تخمینی از ارزش واقعی یک قرارداد (fair price) در مقایسه با قیمت معاملاتی آن (last price) است. محاسبه قیمت مارک از تسویه غیرمنصفانه در زمانی که نوسان در بازار بسیار زیاد است جلوگیری می‌کند.

پس در عین اینکه قیمت شاخص مرتبط به قیمت در بازارهای لحظه‌ای است 7 قیمت مارک نشان‌دهندهٔ ارزش منصفانه قراردادهای آتی دائمی هستند. در بایننس قیمت مارک براساس شاخص قیمت و نرخ تأمین وجوه است و همچنین بخش اصلی‌ای در محاسبات «unrealized PnL» به‌شمار می‌رود.

PnL چیست؟

PnL به معنی سود و زیاد است و می‌تواند محقق شده (realized) یا محقق نشده (unrealized) باشد. وقتی شما موقعیت‌های باز در یک بازار آتی دارید، PnL شما محقق نشده است.

بدین معنی که همچنان در پاسخ به حرکات بازار تغییر خواهد یافت. وقتی شما موقعیت‌تان را می‌بندید، PnL محقق نشده شما محقق می‌شود (به شکل بخشی یا کلی).

به دلیل اینکه PnL محقق شده به سود/زیان نشأت گرفته از موقعیت‌های بسته‌شده اشاره می‌کند، هیچ ارتباط مستقیمی با قیمت مارک نخواهد داشت، مگر تنها در قیمت اجرایی شدن سفارش‌ها.

از سویی دیگر PnL محقق نشده دائماً در حال تغییر است محرک اصلی تسویه در بازار است. به همین سبب از قیمت مارک برای اطمینان یافتن از محاسبه دقیق PnL تحقق‌نیافته استفاده می‌شود.

ذخیره بیمه چیست؟

اگر بخواهیم ساده بگوییم، ذخیره بیمه چیزی است که از منفی شدن حساب معامله‌گران زیان‌دیده جلوگیری می‌کند و در عین حال به معامله‌گران برنده اطمینان پرداخت سودشان را می‌دهد.

به‌عنوان مثال، فرض کنید آلیس 2000 دلار در حساب آتی بایننس خود دارد که از آن برای ورود به یک موقعیت 10x BNB با قیمت 20 دلار به‌ازای هر سکه استفاده کرده است.

دقت کنید که آلیس این قرارداد را از بایننس بلکه از یک معامله‌گر دیگر خریداری کرده است. به هر حال اگر قیمت BNB از 20 دلار به 18 دلار برسد امکان بسته شدن موقعیت معاملاتی آلیس وجود دارد. این بدین معنی است که دارایی‌های او تسویه‌شده و وثیقه 2000 دلاری او به‌طور کامل از دست می‌رود.

اگر به هر دلیلی سیستم قادر به بستن موقعیت او در زمان مناسب نشده و قیمت بازار بیشتر افت کند، ذخیرهٔ بیمه برای جبران زیان‌ها – تا زمانی که موقعیت بسته شود – فعال می‌گردد.

در این حالت نیز تغییر چندانی برای آلیس رخ نمی‌دهد زیرا پول او تسویه‌شده و موجودی حسابش به صفر رسیده است، اما طرف مقابل این معامله «باب» را از دریافت سود خود مطمئن می‌کند.

بدون ذخیره بیمه، نه‌تنها حساب آلیس از 2000 دلار به صفر می‌رسید، بلکه حتی امکان منفی شدن موجودی حساب او نیز وجود داشت.

هر چند در عمل موقعیت خرید او پیش از آنکه مارجین نگهداری به سطح کمتر از حداقل موردنیاز برسد، بسته می‌شود. هزینه تسویه به‌طور مستقیم به ذخیره بیمه می‌رسد و وجوه مانده نیز به کاربر بازگردانده می‌شود.

پس ذخیره بیمه یک مکانیسم است که از وثیقه‌های دریافت شده از معامله‌گرانی که حسابشان تسویه‌شده است استفاده می‌کند تا ضررهای حساب‌های ورشکسته را جبران نماید. در شرایط عادی بازار، انتظار می‌رود که ذخیرهٔ بیمه به رشد خود (در نتیجه تسویه شدن یک سری از کاربران) ادامه بدهد.

جمع‌بندی

ذخیره بیمه زمانی که کاربران پیش از رسیدن حسابشان به نقطهٔ سربه‌سر یا منفی تسویه می‌شود، رشد پیدا می‌کند. اما در شرایط خاص ممکن است سیستم قادر نباشد تا تمامی معاملات را ببندد و در این زمان است که از ذخیرهٔ بیمه برای جبران ضرر و زیان‌های احتمالی استفاده می‌شود.

با وجود اینکه این اتفاق غیرمعمول است اما ممکن است حین نوسان‌های شدید بازار یا وجود نقدینگی کم در آن، از ذخیرهٔ بیمه استفاده شود.

کاهش بدهی خودکار چیست؟

کاهش بدهی خودکار (auto – deleveraging) اشاره به روشی از تسویه‌سازی طرف مقابل دارد که تنها زمانی مورداستفاده قرار می‌گیرد که ذخیرهٔ بیمه از ادامه فعالیت باز بماند (در طی شرایط خاص). با اینکه احتمال چنین رخدادی کم است، اما در چنین شرایطی یک سری از معامله‌گران سودده باید بخشی از سودشان را برای کمک به جبران زیان معامله‌گران زیان‌دیده اختصاص دهند.

متأسفانه به دلیل نوسان موجود در بازارهای رمز ارز و ضرایب اهرمی بالایی که به مشتریان پیشنهاد می‌شود، امکان پیشگیری کامل از چنین رویدادی وجود ندارد.

به‌بیان دیگر، تسویه طرف مقابل در قدم آخر و زمانی که ذخیرهٔ بیمه نتواند ضرر تمامی موقعیت‌های ورشکسته را جبران کند مورداستفاده قرار می‌گیرد.

به‌طور معمول، معاملاتی با بیشترین سود و اهرم سهم بیشتری در جبران این زیان‌ها خواهند داشت. بایننس از یک اندیکاتور خاص استفاده می‌کند که به کاربران در خصوص موقعیتشان در صف کاهش بدهی اطلاع می‌دهد.

در بازار آتی بایننس، سیستم ما از هر روش ممکن برای پیشگیری از پروسه کاهش بدهی خودکار استفاده می‌کند. اگر این اتفاق رخ دهد، تسویهٔ طرف مقابل بدون هیچ هزینهٔ بازاری انجام می‌شود و یک اطلاعیه به‌سرعت به معامله‌گران تحت اثر ارسال می‌گردد. کاربران می‌توانند در هر زمانی به موقعیت‌ها، ورودی دوباره داشته باشند.

اگر علاقه مند به یادگیری بیشتر در این حوزه هستید می‌توانید از نقشه راهنمای دیجی کوینر به نام «درخت یادگیری» دیدن نمایید که از نقطه ابتدایی تا انتهای مسیر را ریل گذاری کرده است.

شما با مطالعه درخت یادگیری تا حد مطلوبی دانش خود را افزایش داده‌اید اما برای حرفه ای شدن و انجام معاملات در این بازار نیاز به یک راهنمای مجرب و با تجربه دارید. مجموعه دیجی کوینر بر آن است که با برگزاری کلاس‌های آموزشی تجریبات چند ساله خود را در اختیار هم وطنان عزیز قرار دهد تا در این بحران اقتصادی بتوانند در آمد دلاری کسب نمایند. (تاریخ برگزاری کلاس‌ها متعاقبا از طریق وب‌سایت اعلام خواهد شد.)

قرارداد اختیار معامله چیست؟

قرارداد اختیار معامله (option contract) قراردادی است که به معامله‌گر حق خرید یا فروش یک دارایی با قیمتی از پیش تعیین‌شده را قبل از تاریخ معین (یا در روز معین) می‌دهد.

با وجود اینکه این توصیفات این نوع از قراردادها را بسیار شبیه به قراردادهای آتی (futures contract) نشان می‌دهند، معامله‌گرانی که قراردادهای اختیار معامله را خریداری می‌کنند مجبور نیستند که قراردادها را به اجرا بگذارند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد قراردادهای آتی می‌توانید از مطلب آموزشی «قراردادهای آتی چیست؟» دیدن نمایید.

قراردادهای اختیار معامله مشتقاتی هستند که می‌توانند بر پایه رنج وسیعی از دارایی‌های پایه (underlying assets) مانند سهام و رمز ارزها باشند.

این قراردادها ممکن است از شاخص‌های مالی (financial indexes) نیز مشتق شده باشند. به‌طور معمول از قراردادهای اختیار معامله برای پوشش ریسک موقعیت‌های معامله و یا برای مقاصد معاملاتی استفاده می‌شود.

قراردادهای اختیار معامله چگونه کار می‌کنند؟

دو نوع پایه از قراردادهای اختیار معامله وجود دارد که با نام‌های put و call شناخته می‌شوند. قراردادهای اختیار معامله خرید (call options) به قراردادهایی گفته می‌شود که به صاحبشان حق خرید دارایی پایه را می‌دهند در حالی که قراردادهای اختیار معاملهٔ فروش (put options) به صاحبشان حق فروش دارایی پایه را اعطا می‌کنند.

به همین دلیل معامله‌گران معمولاً زمانی به قراردادهای اختیار معامله خرید وارد می‌شوند که انتظار افزایش قیمت دارایی پایه را دارند. زمانی از قراردادهای اختیار معامله فروش استفاده می‌کنند که انتظار کاهش قیمت دارایی پایه را دارند.

آن‌ها حتی ممکن است به‌طور هم‌زمان از این دو قرارداد با این امید که قیمت‌ها ثابت می‌مانند استفاده کرده و یا حتی هر دو نوع این قراردادها را به‌صورت ترکیبی به‌کارگیرند و بدین ترتیب، در جهت یا خلاف جهت نوسان‌های بازار معامله کنند.

قرارداد اختیار معامله خرید (Call Option) چیست؟

یک قراردادهای اختیار معامله حداقل از 4 بخش تشکیل شده است: اندازه (size)، تاریخ انقضا (expiration date)، قیمت توافقی (strike price) و قیمت پرداختی (premium). اندازهٔ سفارش، نشان‌دهندهٔ تعداد قراردادهایی است که مورد معامله قرار می‌گیرند.

تاریخ انقضا، تاریخی است که پس از آن امکان اجرایی کردن قرارداد وجود ندارد. قیمت توافقی، نیز قیمتی است که دارایی طبق آن خریدوفروش می‌شود (به‌شرطی که خریدار قرارداد تصمیم به اجرایی کردن این قرارداد بگیرد) و در نهایت قیمت پرداختی نیز قیمت قرارداد اختیار معاملهٔ مورد مبادله است.

این نشان‌دهندهٔ مقدار پولی است که سرمایه‌گذار برای داشتن حق انتخاب باید پرداخت نماید. پس خریداران قراردادها را از فروشندگان طبق قیمت پرداختی (premium) خریداری می‌کنند. البته قیمت پرداختی دائماً در حال تغییر است، به‌خصوص زمانی که تاریخ انقضای قرارداد نزدیک می‌شود.

به‌طور کلی، اگر قیمت توافقی کمتر از قیمت بازاری باشد معامله‌گر می‌تواند دارایی پایه را با تخفیف خریداری کرده و پس از لحاظ کردن قیمت پرداختی در معادله، ممکن است تصمیم به اجرایی کردن قرارداد (برای کسب سود) بگیرند.

اما اگر قیمت توافقی بالاتر از قیمت کنونی بازار باشد، صاحب قرارداد هیچ دلیلی برای اجرایی کردن قرارداد (و کسب سود) ندارد و قرارداد بدون استفاده می‌ماند. وقتی قراردادی بدون استفاده بماند خریدار آن تنها قیمت پرداختی برای ورود به آن موقعیت معاملاتی را از دست می‌دهد.

مهم است به‌خاطر داشته باشید که با وجود اینکه خریداران قادر به انتخاب اجرایی کردن یا نکردن قراردادهای اختیار معامله خود هستند، در هر صورت فروشندگان این قراردادها باید تابع تصمیم خریداران باشند. پس اگر خریدار قرارداد اختیار معامله خرید تصمیم به اجرای قرارداد خود بگیرد، فروشنده موظف است تا دارایی پایه را به‌دست خریدار برساند.

به‌طور مشابه اگر خریدار قرارداد اختیار معامله فروش (put)، قصد فروش قرارداد خود را داشته باشد فروشنده قرارداد موظف است دارایی‌های پایه را از او خریداری کند. این بدین معنی است که فروشندگان این نوع قرارداد، در معرض ریسک زیان بیشتری نسبت به خریداران هستند. در حالی که زیان خریداران محدود به قیمت پرداختی برای قرارداد می‌شود، زیان فروشندگان می‌تواند بسته به قیمت بازاری دارایی مدنظر متغیر باشد.

برخی قراردادها به معامله‌گران حق اجرایی کردن قرارداد اختیار معامله را در هر تاریخی پیش از تاریخ انقضا می‌دهند. معمولاً این دسته را با نام قراردادهای اختیار معامله آمریکایی (American option contracts) می‌شناسند. در مقابل، قراردادهای اختیار معامله اروپایی (European option contracts) هستند که تنها امکان اجرایی نمودن آن‌ها در تاریخ انقضای قرارداد وجود دارد. مهم است بدانید که این نام‌گذاری‌ها هیچ ارتباطی با موقعیت جغرافیایی آن‌ها ندارد.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد قرارداد اختیار معامله خرید اروپایی می‌توانید از مطلب آموزشی «قرارداد اختیار معامله خرید اروپایی چیست؟» دیدن نمایید.

قیمت پرداختی قراردادهای اختیار معامله

ارزش قیمت پرداختی قراردادهای اختیار معامله به فاکتورهای زیادی وابسته است. برای ساده‌سازی، ما فرض می‌کنیم که قیمت پرداختی یک قرارداد اختیار معامله حداقل به 4 عامل وابسته است: قیمت دارایی پایه، قیمت توافقی، زمان باقی‌مانده تا تاریخ انقضای قرارداد و نوسان بازار (شاخص) مربوطه. این 4 عامل تأثیرات متفاوتی بر قیمت پرداختی قراردادهای اختیار معامله خریدوفروش می‌گذارند. در زیر این عوامل را در جدول آورده‌ایم.

افزایش قیمت دارایی	قیمت پرداختی قرارداد call	قیمت پرداختی قرارداد put
افزایش می‌یابد	کاهش می‌یابد
قیمت ورود بالاتر	کاهش می‌یابد	افزایش می‌یابد
کاهش زمان	کاهش می‌یابد	کاهش می‌یابد
نوسان	افزایش می‌یابد	افزایش می‌یابد

به‌طور طبیعی «قیمت دارایی» و «قیمت ورودی» بر قیمت پرداختی قراردادهای اختیار معامله خریدوفروش به‌طور عکس اثر می‌گذارد. در مقابل، رمان کمتر معمولاً به معنی قیمت پرداختی کمتر برای هر دو نوع از این قراردادها است.

دلیل اصلی آن این است معامله‌گران کمتری این قراردادها را برای خود سودمند می‌دانند (و زمان کمتری نیز برای این قراردادها برای رسیدن به چنین شرایطی وجود دارد). از سویی دیگر افزایش میزان نوسان‌های بازار معمولاً باعث افزایش قیمت پرداختی می‌شود. به همین سبب، قیمت پرداختی قراردادهای اختیار معامله نتیجهٔ ترکیب نیروی‌های فوق است.

گریک قراردادهای اختیار معامله

گریک قراردادهای اختیار معامله (options greeks) ابزاری هستند که برای اندازه‌گیری چندین عامل و نحوهٔ تأثیرگذاری آن‌ها بر قیمت یک قرارداد طراحی‌شده‌اند.

به‌خصوص اگر آن‌ها دارای ارزش آماری برای اندازه‌گیری میزان ریسک یک قرارداد خاص در متغیرهای پایه متفاوت باشند. در ادامه برخی از گریک‌های اصلی و توضیحی مختصر در خصوص موردی که اندازه‌گیری می‌کنند آورده‌ایم:

• دلتا: به اندازه‌گیری میزان تغییر قیمت در ارتباط با قیمت دارایی پایه می‌پردازد. برای مثال دلتای 0.6 نشان‌دهندهٔ این است که اگر قیمت دارایی پایه 1 دلار حرکت کند، قیمت پرداختی 0.6 دلار حرکت خواهد کرد.
• گاما: گاما به اندازه‌گیری نرخ تغییر دلتا در طی زمان می‌پردازد. پس اگر دلتا از 0.6 به 0.45 برسد، گامای قرارداد اختیار معامله برابر با 0.15 خواهد بود.
• تتا: تتا به اندازه‌گیری تغییرات قیمت در ارتباط با کاهش یک‌روزه در زمان قرارداد می‌پردازد. این مورد به میزان تغییر مورد انتظار قیمت پرداختی، هر چه به تاریخ انقضای قرارداد نزدیک می‌شویم اشاره می‌کند.
• وِگا: وگا نرخ تغییر قیمت قرارداد در ارتباط با تغییر 1 درصدی در نوسان قیمت دارایی پایه است. افزایش در وگا معمولاً بیانگر افزایش قیمت قراردادهای اختیار معامله خریدوفروش است.
• رو: رو (Rho) تغییرات قیمتی مورد انتظار را در رابطه با نوسان‌های نرخ بهره می‌سنجد. نرخ بهرهٔ افزایش‌یافته به‌طور کلی باعث افزایش قراردادهای اختیار معامله خرید و کاهش قراردادهای اختیار معامله فروش می‌شود. به همین سبب ارزش «رو» برای قراردادهای اختیار معامله خرید مثبت بوده و برای قراردادهای اختیار معامله فروش منفی است.

موارد معمول استفاده از این قراردادها

پوشش ریسک

از قراردادهای اختیار معامله به‌صورت گسترده‌ای برای پوشش ریسک ابزارهای مالی استفاده می‌شود. یک مثال ساده از استراتژی پوشش ریسک برای معامله‌گران، خرید قراردادهای اختیار معامله فروش سهامی است که آن‌ها خود صاحبشان هستند. اگر ارزش کلی دارایی‌های اصلی در نتیجهٔ کاهش قیمت‌ها از دست برود، اجرای قراردادهای اختیار معاملهٔ فروش (که پیش‌تر خریداری شدند) باعث کاهش ضرر و زیان‌ها می‌شود.

برای مثال، فرض کنید آلیس 100 سهم از یک شرکت با قیمت 50 دلار به‌ازای هر سهم خریداری کرده و امیدوار است که قیمت‌ها افزایش پیدا کنند.

با این حال برای حفاظت از ریسکِ احتمالِ سقوط قیمت سهام، او تصمیم به خرید قراردادهای اختیار معامله فروش با قیمت 48 دلار می‌گیرد و قیمت 2 دلار به‌ازای هر قرارداد پرداخت می‌نماید.

اگر بازار نزولی شده و قیمت‌ها تا سطح 35 دلار کاهش پیدا کنند، آلیس می‌تواند قرارداد را اجرایی کرده و ضررهایش را جبران نماید. در این حالت او سهام را به قیمت 48 دلار (و نه 35 دلار بازار) به فروش می‌رساند.

اما اگر بازار صعودی شود، او نیازی ندارد که قراردادها را اجرایی کند و تنها قیمت پرداختی (2 دلار به‌ازای هر سهم) را از دست می‌دهد.

در چنین سناریویی، آلیس در سطح قیمتی 52 دلار (50 دلار + 2 دلار قیمت پرداختی قرارداد اختیار معامله) به نقطهٔ سربه‌سر (break-even) می‌رسد. در حالی که ضرر او به 400- دلار محدود می‌شد. (200 دلار برای قیمت پرداختی و 200 دلار بیشتر اگر او سهام را در قیمت 48 دلار به فروش می‌رساند.)

معامله‌گری

از قراردادهای اختیار معامله به‌طور وسیعی برای معامله‌گری استفاده می‌شود. برای مثال یک معامله‌گر که باور دارد قیمت دارایی بالا خواهد رفت، می‌تواند یک قرارداد اختیار معامله خرید (call) خریداری نماید.

اگر قیمت دارایی به بالاتر از قیمت توافقی رسید، معامله‌گر می‌تواند قرارداد را به اجرا گذاشته و دارایی پایه را با تخفیف خریداری نماید. وقتی قیمت یک دارایی بالاتر یا پایین‌تر از قیمت توافقی است، می‌تواند قرارداد را سودده کند که اصطلاحاً به آن (in-the-money) گفته می‌شود. به همین شکل اگر قرارداد (at-the-money) باشد یعنی در نقطهٔ سربه‌سر بوده و اگر (out-of-the-money) باشد یعنی زیان‌ده است.

استراتژی‌های پایه

حین معاملهٔ قراردادهای آتی، معامله‌گران می‌توانند از دستهٔ وسیعی از استراتژی‌ها استفاده کنند که در چهار حالت پایه قرار دارند. به‌عنوان خریدار، شما می‌توانید قرارداد اختیار معامله خرید (حق خرید) یا قرارداد اختیار معاملهٔ فروش (حق فروش) بخرید.

به‌عنوان یک فروشنده، شما می‌توانید قرارداد اختیار خرید یا اختیار فروش را به فروش برسانید. همان‌طور که اشاره شد، فروشندگان موظف‌اند که در صورت اجرای قرارداد از سوی خریدار، موارد ذکرشده را خریداری کرده یا به فروش برسانند.

استراتژی‌های متفاوت معامله قراردادهای option براساس چندین ترکیب ممکن از قراردادهای call و put است. قراردادهای اختیار معامله فروش حفاظت‌کننده (protective puts)، قراردادهای اختیار معامله خرید جبران‌کننده (cover calls)، استراتژی straddle و strangle. این موارد مثال‌هایی پایه از استراتژی‌های قراردادهای اختیار معامله هستند.

• Protective puts: این استراتژی شامل خرید یک قرارداد اختیار معامله فروش دارایی‌ای است که از پیش، شما مالک آن هستید. این یک روش محافظت در برابر ریسک است که آلیس از آن در مثال قبلی استفاده کرد. این روش را با نام بیمه پرتفوی (portfolio insurance) نیز می‌شناسند زیرا از سرمایه‌گذار در برابر روندهای نزولی احتمالی حفاظت می‌کند. البته هنوز در افزایش قیمت‌ها به نوبهٔ خود باعث کاهش بخشی از سود می‌شوند.
• Covered calls: این روش شامل فروش قرارداد اختیار معامله خرید دارایی‌ای است که شما از پیش صاحب آن هستید. این استراتژی توسط سرمایه‌گذاران جهت ایجاد درآمد اضافه (options premium) از دارایی‌هایشان مورد استفاده قرار می‌گیرد. اگر قرارداد اجرایی نشود، آن‌ها پول پرداخت‌شده برای دارایی‌ها را نگهداری می‌کنند. هر چند اگر قراردادها اجرا شوند، با توجه به افزایش قیمت در بازار، آن‌ها مجبور می‌شوند که دارایی‌های خود را به فروش برسانند.
• Straddle: این استراتژی شامل خرید یک قرارداد اختیار معامله خرید و یک قرارداد اختیار معامله فروش از یک دارایی، با قیمت توافقی و تاریخ انقضای یکسان است. این روش به معامله‌گر اجازه می‌دهد تا جایی که قیمت دارایی در یکی از این دو جهت حرکت کند، معامله‌گر از آن حرکت سود ببرد. به بیان ساده‌تر معامله‌گر بر روی نوسان بازار معامله می‌کند.
• Strangle: این استراتژی شامل خرید قراردادهای اختیار معامله خریدوفروشی است که هر دوی آن‌ها (out-of-the-money) هستند (قیمت توافقی بالاتر از قیمت بازار برای قرارداد اختیار معامله خرید و قیمت توافقی پایین‌تر از قیمت بازار برای قراردادهای اختیار معامله فروش). به‌طور ساده، strangle شبیه به straddle است اما با هزینه‌های کمتر برای ایجاد یک موقعیت معاملاتی. هر چند، strangle نیازمند سطح بالایی از نوسان در بازار است تا بتواند سودده باشد.

مزایا

• مناسب برای پوشش و محافظت در برابر ریسک‌های بازار است.
• انعطاف بیشتری در معامله‌گری وجود دارد.
• امکان ایجاد ترکیبات متنوع و ساخت استراتژی‌های مختلف با الگوهای ریسک / سود خاص.
• امکان کسب سود از بازارهای صعودی، نزولی و بدون روند (حرکت افقی در بازار).
• ممکن است از آن برای کاهش هزینه‌های ورود به موقعیت‌های معاملاتی استفاده شود.
• اجازهٔ اجرایی شدن هم‌زمان چندین معامله را می‌دهند.

معایب

• درک مکانیسم کار و جمع‌آوری قیمت پرداختی ممکن است همیشه آسان نباشد.
• شامل ریسک زیاد به‌خصوص برای فروشندگان (writers) است.
• استراتژی‌های معاملاتی پیچیده‌تری در مقایسه با دیگر ابزارهای معاملاتی وجود دارد.
• بازار قراردادهای اختیار معامله معمولاً به سطوح پایینی از نقدینگی دچار می‌شوند که این موضوع باعث کاهش جذابیت آن‌ها برای بیشتر معامله‌گران می‌شود.
• مقدار قیمت پرداختی برای قراردادهای اختیار معامله بسیار نوسانی بوده و با نزدیک شدن به تاریخ انقضا، این مبلغ کاهش پیدا می‌کند.

قراردادهای اختیار معامله vs. قراردادهای آتی

قراردادهای اختیار معامله و آتی هر دو از ابزارهای مشتق شده هستند و به همین سبب، اشتراکات زیادی با یکدیگر دارند. اما سوای شباهت‌های این دو، یک تفاوت اصلی در مکانیسم اجرای قرارداد وجود دارد.

برخلاف قراردادهای اختیار معامله، قراردادهای آتی همواره پس از رسیدن به تاریخ سررسید خود اجرایی می‌شوند، به این معنی که صاحبان قرارداد به‌صورت قانونی موظف‌اند که دارایی پایه را مبادله کنند (یا معادل نقدی آن را دریافت – پرداخت نمایند).

قراردادهای اختیار معامله اما تنها در صورت تمایل صاحب قرارداد اجرایی می‌شوند. اگر خریدار قرارداد آن را به اجرا بگذارد، فروشنده موظف است که دارایی پایه را مبادله کند.

قرارداد اختیار معامله خرید (Call Option) چیست؟

قراردادهای اختیار خرید (Call Option) قراردادهای مالی هستند که به خریدار آنها این حق، و نه اجبار، را می‌دهند تا بتوانند سهام، اوراق قرضه، کالا، یا دیگر دارایی‌ها را با قیمتی از پیش تعیین‌شده و در زمانی معین خریداری نمایند.

به این سهام، اوراق قرضه و یا کالاهایی که نام بردیم دارایی‌های پایه اطلاق می‌گردد. خریدار قراردادهای اختیار خرید زمانی به سود می‌رسد که قیمت دارایی‌های پایه (Underlying Asset) آنها افزایش یابد.

ممکن است یک قرارداد اختیار معامله خرید (Call Option) با یک قرارداد اختیار فروش (Put Option) اشتباه گرفته شود. قرارداد اختیار فروش به خریدار این امکان را می‌دهد تا بتواند دارایی‌های پایه را در قیمتی معین پیش از تاریخ انقضای قرارداد به فروش برساند.

نکات مهم قرارداد اختیار معامله خرید:

• قراردادهای اختیار خرید این حق (و نه الزام) را به خریدار می‌دهد تا بتواند مقدار معینی از دارایی‌های پایه را با قیمتی معین و در تاریخ معین خریداری کنند.
• قیمت مشخص شده تحت عنوان قیمت اعمال و زمان تعیین‌شده نیز زمان باقی‌مانده تا تاریخ انقضای سررسید قرارداد می‌باشد.
• قراردادهای اختیار خرید ممکن است برای اهداف معامله‌گری، و یا فروش برای کسب درآمد خریداری شوند. همچنین از این قراردادها می‌توانیم برای استراتژی‌های ترکیبی استفاده نماییم.

مبانی قراردادهای اختیار معامله خرید

در قراردادهای اختیار معامله سهام، قراردادهای اختیار خرید به خریداران این اجازه را می‌دهد تا بتوانند تعداد 100 سهم از یک شرکت را با قیمتی مشخص که به‌عنوان قیمت اعمال – Sttrike Price – شناخته می‌شود و در تاریخ مشخص که همچنین از آن به‌عنوان تاریخ انقضا – Expiration date – نیز یاد می‌شود خریداری نمایند.

برای مثال، یک قرارداد اختیار معامله خرید ممکن است  به خریدار آن این حق را بدهد تا بتواند تعداد 100 سهم از سهام شرکت اپل را در قیمت 100 دلاری تا تاریخ انقضایش که 3 ماه دیگر است خریداری نماید.

قراردادهای اختیار خرید متفاوتی با تاریخ انقضای متفاوت و قیمت‌های اعمال متنوع در بازار وجود دارند و معامله‌گران می­‌توانند از هر کدام که تمایل بیشتری داشتند استفاده نمایند.

بروکر چیست؟

اگر در همین حین، ارزش سهام اپل رشد کند، ارزش قرارداد اختیار معامله خرید نیز بالا می‌رود. اگر در این حین، ارزش سهام اپل سقوط نماید، از ارزش قرارداد اختیار معامله خرید نیز کاسته خواهد شد.

خریدار قرارداد اختیار معامله خرید می‌تواند این قرارداد را تا تاریخ  انقضای آن نگهداری نماید، و سپس او می‌تواند در این تاریخ تعداد 100 سهم از شرکت را دریافت کرده و یا قرارداد اختیار معامله خرید را به‌فروش برساند. البته، این فروش قرارداد باید در تاریخی پیش از تاریخ انقضای آن انجام شود.

به قیمت بازاری قراردادهای اختیار خرید (هزینه کل – Premium) نیز گفته می‌شود. هزینه کل برابر با تمامی هزینه‌هایی است که خریدار قرارداد اختیار معامله می‌پردازد تا بتواند از حقوقی که در آن ذکر شده استفاده نماید.

اگر در زمان انقضای قرارداد قیمت دارایی پایه از قیمت ورودی کمتر باشد، معامله‌گر هزینهٔ کلی که پرداخت کرده را از دست می‌دهد و به‌عبارتی زیان می‌کند. این حداکثر زیان ممکن است.

اگر قیمت دارایی‌های پایه بالاتر از قیمت اعمال در تاریخ سررسید باشد، معامله‌­گر از اختلاف قیمت کنونی با قیمت ورودی سود کرده، و زیانی نمی‌کند. در ادامه میزان سود هر سهم ضرب در تعداد کل سهام قیدشده در قرارداد می‌­گردد تا میزان کل سود دریافتی معامله‌گر محاسبه شود.

مثال موردی قرارداد اختیار معامله خرید

برای مثال، اگر سهام شرکت اپل در تاریخ انقضای قرارداد در قیمت 110 دلاری قرار داشته باشد، و قیمت اعمال نیز برابر 100 دلار باشد و هزینه کل قرارداد اختیار را نیز 2 دلار در نظر بگیریم، میزان سودی که معامله‌گر به‌ازای هر سهم به‌دست آورده برابر است با 110 دلار منهای 102 دلار که مساوی 8 دلار می‌باشد.

بورس چیست؟

اگر خریدار ما، قراردادی را با تعداد 100 سهام خریداری کرده باشد به میزان 800 دلار می‌تواند سود کند.  اگر قراردادی با تعداد 200 سهم را خریداری کرده باشد می‌تواند به‌میزان 1600 دلار سود کسب نماید. اما اگر در تاریخ انقضای قرارداد سهام اپل در قیمتی زیر 100 دلار معامله شود، در آن زمان خریدار قرارداد به‌میزان 200 دلار که برابر است با 2 دلار هزینه کل ضربدر 100 سهم ضرر کرده است و قرارداد او با ضرر بسته می‌شود.

نکتهٔ مهم: از قراردادهای اختیار خرید معمولاً برای سه هدف اصلی استفاده می‌­شود. این سه هدف اصلی شامل کسب درآمد (Income – Generation) معامله‌گری (Speculation) و مدیریت مالیاتی (Tax Management) می‌شوند.

در زمان فروش قراردادهای اختیار خرید باید به فاکتورهای مهم و زیادی توجه کرد. معامله‌گر حتماً باید در زمان معامله قراردادهای اختیار خرید خود، از ارزش واقعی آن و میزان سوددهی آن قرارداد اطلاع کافی داشته باشد، زیرا در غیر این صورت ممکن است این قرارداد در آینده سود بسیار زیادی را نصیب خریدارش بکند و فروشنده عملاً این سود را از دست بدهد.

استراتژی خرید تحت پوشش (Covered Calls) برای کسب درآمد

برخی از سرمایه‌گذاران از قراردادهای اختیار خرید استفاده می‌کنند تا بتوانند با استفاده از استراتژی خرید تحت پوشش (Covered Calls) درآمد کسب کنند. در این حالت، شما باید صاحب تعدادی سهم باشید و همزمان قرارداد اختیار معامله خریدی را نیز تنظیم نمایید و یا به شخصی دیگر این حق را بدهید تا بتوان سهام شما را خریداری نمایند.

در این حالت، سرمایه‌­گذار هزینهٔ کل را از خریدار دریافت می‌­کند و به این امید می­‌ماند که قیمت در تاریخ انقضا، در سطحی پایین‌­تر از قیمت ورودی بسته شود. این استراتژی می‌تواند یک جریان درآمدی برای سرمایه‌گذاران فراهم کند اما از طرفی میزان سود آنها را نیز محدود می‌کند زیرا که قیمت سهام ممکن است با جهشی بزرگ مواجه شده و بدین ترتیب، سرمایه‌گذار سود زیادی را از دست بدهد.

تحلیل مالی چیست؟

دلیل سودآوری استراتژی خرید تحت پوشش، این است که اگر قیمت سهام در سطحی بالاتر از قیمت ورودی بسته شود، خریدار این قرارداد می‌تواند سهام را با قیمتی از پیش توافق شده یا همان قیمت اعمال، خریداری نماید. در این صورت، سرمایه‌گذار از افزایش قیمت سهام سودی نمی­‌برد و حداکثر قیمت سودی که کسب کرده است برابر با هزینهٔ کلی است که خریدار این قرارداد به او پرداخت کرده است.

استفاده از قراردادهای اختیار معامله خرید برای معامله‌گری (Speculation)

قراردادهای اختیار معامله به خریدارانشان این فرصت را می‌­دهد تا بتوانند از حرکات کوچک در قیمت سهام بهره‌ه­ای بالا ببرند. اگر آنها به‌تنهایی مورد استفاده قرار گیرند، می‌توانند موجب رشد زیاد سرمایه در صورت بالا رفتن قیمت سهام شوند.

اما آنها همچنین می‌­توانند موجب از دست دادن صددرصدی هزینهٔ کل پرداختی شوند، به‌خصوص در زمانی که قیمت سهام در تاریخ انقضا در سطحی پایین‌تر از سطح قیمت ورودی بسته شود. نکتهٔ مثبتی که در استفاده از قراردادهای اختیار خرید وجود دارد این است که همواره میزان ضرر شما در نهایت برابر با هزینهٔ کل پرداختی‌تان است.

سرمایه‌گذاران می‌­توانند به‌صورت هم‌زمان به خریدوفروش قراردادهای اختیار خرید بپردازند، و با این کار می‌توانند بر درآمد خود بیافزایند. البته این موضوع خود می‌­تواند هم بر میزان سود احتمالی سرمایه‌گذار و هم بر میزان ضررهای احتمالی او در استفاده از این استراتژی بیافزاید.

اما استفاده از این روش در بسیاری از اوقات بهینه‌­ترین حالت ممکن محسوب می­‌شود زیرا سرمایه‌­گذار در این حالت می­‌تواند هزینهٔ کلی که از فروش قرارداد اختیار معامله خریدش به یک شخص دیگر به‌دست آورده، در صورت ضرر احتمالی، به شخص فروشندهٔ دیگری پرداخت نماید و بدین ترتیب ضرر خود را جبران کند.

استفاده از قراردادهای اختیار معامله برای مدیریت مالیات‌ها (Using Options for Tax Management)

سرمایه­‌گذاران گاهی اوقات از قراردادهای اختیاری برای تغییر دادن سبد سهام (پورتفوی – Portfolio ) و ایجاد تغییر در سهم دارایی­‌هایشان استفاده می‌کنند، آن هم بدون انجام هیچ‌گونه خرید یا فروشی از دارای‌­های پایه‌­ای که آنها را تشکیل می‌­دهند.

برای مثال، یک سرمایه‌گذار ممکن است 100 سهم از شرکت الف را داشته باشد و به دلیل سود زیادی که به دست آورده است محکوم به پرداخت مالیات باشد. از آنجایی که سرمایه‌گذاران نمی‌­خواهند که کسب سرمایه‌شان به‌عنوان یک رویداد مالیات‌پذیر (Taxable Event) شناخته شود، از قراردادهای اختیاری استفاده می‌کنند تا از افشای دارایی‌های خود بدون فروش جلوگیری کنند.

با وجود اینکه کسب سود از قراردادهای اختیاری خرید و فروش نیز مشمول مالیات می‌شود، نحوهٔ برخورد با آنها توسط سرویس درآمد داخلی ایالات متحده آمریکا (Internal Revenue Service – IRS) بسیار پیچیده‌تر خواهد بود، زیرا که قراردادهای اختیار خرید انواع و اقسام متفاوتی دارند. در حالتی که ذکر شد، تنها هزینه­‌ای که سهامدار برای استفاده از این استراتژی باید بپردازد، هزینهٔ خود قرارداد اختیار معامله (یا همان هزینه کل – Premium) می­‌باشد.

مثال‌های واقعی استفاده از قراردادهای اختیار معامله خرید

در نظر بگیرید که سهام شرکت مایکروسافت در حال مبادله شدن با قیمت 108 دلار به‌ازای هر سهم می‌­باشد. شما تعداد 100 سهم از این سهام را در اختیار دارید و می‌­خواهید که درآمدی بالاتر و فراتر از سود سهام تقسیمی این سهم به‌دست بیاورید. شما همچنین بر این باور هستید که قیمت سهم تا ماه آینده از 115 دلار بالاتر نخواهد رفت.

مشاور مالی کیست؟

در این حالت شما نگاهی به قراردادهای اختیار خرید ثبت شده برای ماه آینده می­‌اندازید و می‌بینید که یک قرارداد در سطح قیمتی 115 دلار وجود دارد، به‌ازای هر قرارداد مبلغ 37/0 دلار را به‌عنوان هزینه دریافت می‌کند. در این حالت شما می­‌توانید با فروش یک قرار اختیار خرید، مبلغ 37 دلار هزینه کل به‌دست بیاورید. (37/0 دلار × 100 سهم). این عدد تقریباً برابر با 4٪ از درآمد سالانه سهم می‌باشد.

اگر قیمت سهام به‌سطحی بالاتر از 115 دلار برسد، خریدار قرارداد اختیار معامله را اعمال کرده و شما باید تعداد 100 سهم را با قیمت 115 دلار به ازای هر سهم به او تحویل دهید.

با وجود اینکه شما در حال حاضر، مبلغ 7 دلار به ازای هر سهم سود کرده‌اید، اما سودهای آیندهٔ آن سهم را از دست داده‌اید زیرا آن را به خریدار قرارداد اختیار معامله خرید واگذار کرده‌اید. اگر قیمت سهام نیز از سطح 115 دلار به بالاتر نرود، شما سهام‌تان را نگه داشته و مبلغ 37 دلار هزینه کل را نیز به‌دست آورده‌اید.

سخن پایانی

همان طور که نام آن نشان می‌دهد، قراردادهای اختیار معامله به سرمایه‌گذار قدرت انتخاب خرید یا فروش یک دارایی در آینده، بدون توجه به قیمت بازار را می‌دهد.

این نوع از قراردادها بسیار فراگیر بوده و از آن‌ها در سناریوهای بسیاری استفاده می‌شود – نه تنها به منظور معامله‌گری بلکه برای اجرای استراتژی‌های محافظت از ریسک.

مهم است به‌خاطر داشته باشید که معاملهٔ قراردادهای اختیار معامله مانند هر ابزار مشتق دیگری دارای ریسک‌های زیادی است. پس معامله‌گران باید پیش از استفاده از این قراردادها درک خوبی از نحوهٔ عملکردشان به‌دست بیاورند.

همچنین داشتن درکی مناسب از ترکیبات متفاوت قراردادهای خریدوفروش و ریسک احتمالی همراهشان نیز الزامی است. از این گذشته، معامله‌گران باید استراتژی‌های مدیریت ریسک را در کنار تحلیل تکنیکال یا بنیادی برای کاهش ضررهای احتمالی به کار بگیرند.

اگر علاقه مند به یادگیری بیشتر در این حوزه هستید می‌توانید از نقشه راهنمای دیجی کوینر به نام «درخت یادگیری» دیدن نمایید که از نقطه ابتدایی تا انتهای مسیر را ریل گذاری کرده است.

شما با مطالعه درخت یادگیری تا حد مطلوبی دانش خود را افزایش داده‌اید اما برای حرفه ای شدن و انجام معاملات در این بازار نیاز به یک راهنمای مجرب و با تجربه دارید. مجموعه دیجی کوینر بر آن است که با برگزاری کلاس‌های آموزشی تجریبات چند ساله خود را در اختیار هم وطنان عزیز قرار دهد تا در این بحران اقتصادی بتوانند در آمد دلاری کسب نمایند. (تاریخ برگزاری کلاس‌ها متعاقبا از طریق وب‌سایت اعلام خواهد شد.)